Na het eten loop ik richting mijn werk. Met de lift ga ik naar boven en ik stap de productieruimte binnen. Het is een drukte van belang. Er lopen mensen kriskras door elkaar, er wordt gepraat, er staan lampen aan en ik word begroet.

De koffiegeur komt mij tegemoet en ik neem plaats achter mijn prachtige bureau. Mijn werk is echt heel belangrijk, belangrijker dan dat van directeuren en andere gewichtige mensen. Zo pak ik honderden eieren in die vervolgens verkocht worden. Andere mensen kunnen dan een heerlijk eitje eten. Als ze zo’n eitje klaarmaken, beseffen ze niet dat ik die ingepakt heb. Niet dat ik daar complimenten of geld voor vraag, het is voor mij vanzelfsprekend dat ik dat doe. Het schijnt dat sommige mensen pas aan het werk gaan als ze er geld of waardering voor krijgen, dat snap ik dus echt niet hé. Die mensen schijnen ‘volwassen’ te zijn en zonder ‘beperking’. Een flinke beperking als je het mij vraagt. Af en toe heb ik medelijden met ze.

Maar ja, wat kan ik nou?

Ik probeer het ze maar gewoon voor te leven. Volwassenen lijken bijvoorbeeld soms zo druk te zijn en ze rennen van hot naar her. Dan doe ik juist alles op het gemakje en kijk ik naar alle interessante dingen die om mij heen gebeuren. Sommigen leren het nooit maar heel soms vertraagd een begeleider en die doet dan precies hetzelfde als ik! Het mooie is dat mij dat allemaal lukt zonder woorden. Geen gewichtige en dure woorden, geen training of cursus. Niets van dat alles. Het spreekwoord ‘spreken is zilver, zwijgen is goud’ is dan ook één van mijn lijfspreuken.

Terwijl ik hierover mijmer worden er groenten onder mijn neus geschoven. Groenten snijden, daar ben ik dus ook echt goed in, al zeg ik het zelf. Ik schil en snij de groenten fijn zodat iedereen vanavond weer wat te eten heeft. Het is wel een werkje waar ik trek van krijg en er verdwijnt nog wel eens wat. Dat spul is ook zo lekker.