Ik weet allang dat je met klagen niets opschiet en ik ga dan ook ijverig aan de slag. Kom maar op met die aardappels! De schillen die overblijven, breng ik naar de varkens en ik loop wat rondjes over het terrein.

Na wat rondjes ga ik in de rolstoel verder en soms zit ik tot half 5 buiten. Gewoon, genietend van al het moois. Ik krijg er wel dorst van en de begeleider vraagt of ik thee of koffie wil. Wat een vraag… Koffie natuurlijk, weet hij dat nog steeds niet? Hij denkt dat ik ooit wel eens voor thee zal kiezen. Nooit! Niet zolang er koffie bestaat!

Als het een beetje is afgekoeld, klok ik dat in één teug achterover! Ik kijk teleurstellend in de mok en vind het jammer dat er niet meer in zit. Waarom zou je daar trouwens langer over doen? De begeleider schijnt het ‘gezelliger’ te vinden als ik en mijn groepsgenoten wat langer over mijn koffie doen. Alsof koffiedrinken een belevenis is. Ik ga er geeneens meer tegen in.